Hüzün Şiiri - Ahmet Özcankaya

Hüzün dolu günler
Hüzne inat gönüller
Doğmayınca güneş, varlık ölüdürler
İstenmeyen,kıyamet günü derler

Işığa kararan göz ve gönüller
Baharı görseler de gene hüzünler
Karanlığın da güzelliğini görseler
Karamsar gönüller Hakka ererler

Toprağın dışı da,içi de karanlık
Kabir,ahrete uzanan bir darlık.
Sonunda bahara ermek,bir kulluk,
Yoksa; sonu olmayan sonsuzluk

Şu dünyanın, insanı kendine bağlaması,
Bütün insanlığa oklarını yollaması
Okların debdebesine çoğunun aldanması
Bazılarının bağlanmaktan kurtulması

Kurtuluş tacıyla hüzünler biter,
Varlığa o sevinç yeter
Kurtuluş hasreti çekenlerin hali keder,
Ötesini düşünmek daha da beter

Şu dünya ve içindekileri
Öbür aleme basamak yapabilenleri
Bütün masivayı,gönlünden atabilenleri,
Görmek ne hoş ve Hakka erebilenleri

Ey Rab! Biz insanlığa sen acı
Vardığımızda ver bize kurtuluş tacı
Ahret tarlasında doğruya ilet,verme bize acı
Gönlümüz hep böyle ister,rahmetinle bize acı.