Hüzün Şiiri - Alper Vatansever

Bir hüzündü ayrılık
Şöyle bir düşününce
Sensiz kalmak
Yok olamaz
Sensiz dayanamazdı bu kalp

Saçların ipek gibi
Ben ise bir kördüğüm
Sigaramda unutulmuş bir kül
Yaşlanmış ciğelerim isyanda
Havadan ayrılmanın hüznü dokularında

Sonbaharda ne kadar farklı olabilir bir aşk
Saçma değil mi sence
Ağaçlar yapraklarından ayrılmanın hüznünü yaşarken
Mutlu olmak
Bence sadece bir işkence

Kışın o soğuk gecelerinde
Delicesine yanan kalorifer peteğine inat
Titriyorum üşümekten...
Bir kış gecesi gitmişti kollarımdan sevdiğim
Bir kış gecesi saçların ipek
Ben ise yine bir kördüğüm
Bir kış gecesi dayanamadı bu kalp..

Aşkın mevsimi mi olur?
Artık her mevsim hüzündü aşk...

Birden irkilip uyanıyorum
Tanrım rüyaymış hepsi
Bir damla yaş akıyor gözlerimden
Bir telefon çalıyor..
Rahatlıyorum..

Sevinmeli miydi sadece bir rüya olduğuna
Yoksa oturup düşünmeli mi
Yaşanan yalan olsa
Akar mıydı bir damla yaş
Acaba hüzün müydü ayrılık
Yoksa ayrılık zaten vardı da
Hüzün mü lafın üstüne gelmişti
Bir hikayenin ardından davetsizce

Rahat bırakın beni
Aşkımı yaşayamadım
Bari hüznümü yaşayayım doya doya
Gözlerinin ardından yarım kalan buhranı
Puslu kış gecelerinin baca dumanı kokan saatlerinde
Kendimden geçiyorum
O sıcacık kalorifer peteğinin dibinde...

Kış geceleri hüzündü artık
Etraf bembeyaz olsa ne fark eder
Benim içim karanlık
Çünkü bir kış gecesi gelmişti ayrılık
Üşümüş bir hüzündü kollarımda kalan
Atık kalan sevgimin ardından.....