Hüzün Şiiri - Mahmut Şimşek

Yuvamdan uzak geldim gurbet ellere
Günlerim ay aylarım yıl oldu benim
Aldım defteri ve kalemi elime
İçimi döküyorum kelimelere.

Ve bir türlü dinmek bilmiyor hasretim
Bazen de dalıyorum ta uzaklara
Ailem çocuklarım sanki yanımda
Hep hayal hepsi rüyada olsa güzel.

Özlüyorum uyanmak istemiyorum
Çünkü çocuklarım canlarım yanımda
Her fırsat her dakikada özlüyorum
Aile kutsal değer biçilmez mekan.

Uzaklaşınca değerini anlıyor
Yuvaya özlemim içimi yakıyor
Yüreğimin derinliğindeki ateş
Sönmez durmadan volkan gibi parlıyor.

Ne defter dayanır ne kalem dayanır
Yazdıklarım hüzün efkar dağıtıyor
Defterde kalemde ruh olsaydı eğer
Ağıtlar yakar ağlar yazdıklarıma.
YAZAN VE DERLEYEN
MAHMUT ŞİMŞEK
ADIYAMAN