Hüzün Şiiri - Efecan Özkurt

Sonsuz gecenin, zifiri karanlığında
Umutsuzluk sararken dört bir yanımı
Bir amaç, anlam aradım bu hiçlik okyanusunda
Ne zaman, ne ilaçlar merhem oldu
Ruhumda ki bu derin, iltihaplı yaralara

Ne yüreğiyle görebildi
Ne kadir kıymet bildi
Gözleri kör, kulakları sağırdı
Arzularının, özgürlüğünün kölesi oldu âdemoğlu

Paslı, bin bir yamalı zırhımı kuşandım
Bu sonu belirsiz yolculukta
Kan revan içinde kaldım
Hakikâti ararken
Bîtap düştüm zihnimin kasvetli zindanlarında

Solmuş bir gül, sönük bir ateş gibiydi sevdan
Ruhun acılar içerisinde
Kalbin keder yüklü
Yaşamın gizi saklıydı gözlerinde

Dört bir yana savrulmuşken kaderimin ipleri
Bin kere öldüm, bin kere doğdum her yeni günün ilk ışıklarıyla
Hakikate uyandığımı sandım, yalanlarla uyutulduğumu bilmeden
Bir sen, bir ben eğreti kaldık bu devran-ı âlemde