Hüzün Şiiri - Adem Canözer

Hüzünle arkadaş oldum
Sensizliğin acısı kavururken kalbimi
Bir vardım bir yoktum
Hasretin yakarken gövdemi

İçimdeki özlemi mısralara kustum
Kapattım perdemi penceremi
Bıraktım konuşmayı sustum
İçime soludum tanrımın verdiği çilemi

Bitmeyecek biliyorum bu yolculuğum
Başı yok sonu yok keder ardımda bırakmıyor peşimi
Korkutuyor bu ürperti kesiliyor soluğum
Vazgeçtim her şeyden gömdün heveslerimi

Artık dipsiz bir kuyu gibiyim
Suyum yok, ışığım yok
Sessizliğin gürültüsünde
Yasını tutuyorum iliklerimde…

Adem Canözer