Hüzün Şiiri - Fazile Aşar Aydınalp

HÜZÜN

Sözlerini s/akla!
Lakin çıkar gözlerini kınından.
Kadife bir şaşkınlıkta savruluyor ömrüm ne vakittir,
Sükutunun lâl tınısından!

Heyhat!
Harap, viran kentlerde mamur edilmiş gönlüm neyleyim!
Yıkılmış surların yanıdır dik duran,
Evim, barkım, bahçelerim…
Bir yalnızlık türküsüdür
Gönül ocağımda tüten…

Ummanlarım ateşe teslim edilmiş desem,
Desem ki güller de meftundur artık bülbüllere,
Laleler, zambaklar, nilüferler terk eylemiş sinemi,
Herkesler korkar oldu sineme saplı duran şu keskin hançerden…

Gözlerini s/akla!
Lâkin ser önüme can g/özünü
Özüm ırak benim herkeslerin özünden…

Âkil kentlerin divanesi,
Divâne kentlerin Âkil’iyim ben…
Heyhât!
Bir sor bana ne kalmış ki benden!
Bir kaç kurumuş söz, biraz yorgun bir beden.
Sorsam ey yâr
Desem ki bu hâl, bu ahvâl neden
Bilirim tek cevap sükûttur ta ezelden…