Hüzün Şiiri - Just Human

Hüzün çaldı kapıyı.

Gelme diyemedim.

Buyur dedim..

Başım gözüm üstüne.

Kimin gönderdiğini biliyordum çünkü.

Misafir dedi gönül , gönlünü hoş etmeli.

Niye geldin , ne var , ya da yine mi sen ? diyemedim.

Gözyaşlarımla ıslandı yanaklarım.

Acıydı çünkü hediyesi.

Kabul edemem diyemedim.

Bir yandan dinliyordum anlattıklarını bir yandan ağlıyordum.

Kalbim sıkıştı o anlattıkça ama ben hayır anlatma diyemedim.

Acıya susamışım adeta ...

O anlattıkça acıya boğuldum.

İstersen susayım dedi hüzün, sus diyemedim. İçim yandıkça acıyı yudumladım.

Acıdan başka payıma düşen yoktu çünkü.

Hüzün anlattıkça anlattı.

Ne çok şey biriktirmiş meğer...

Geç gelişinden belliydi aslında...

Bu kadar geç gelme bir daha diyemedim...

Gözyaşlarımı ikram ettim ona...

İçimdeki yangın sönmedi ama...

Misafir belledim hüznü ama gitmek istemedi...

Ben de ısrar edemedim...

Bir gün, bir hafta, bir ay belli olmaz dedi daha da uzun kalabilirim...

Olur dedim ne kadar kalmak istersen...

Hüzne eşlik etmek de varmış kaderde...

Artık hüzün o mu yoksa ben miyim bilemedim ...

Ben de anlatıyordum artık,

Hüzün hüzünleniyor, ağlıyordu...

Hüzün bile kendinden geçiyordu ağladıkça ...

Artık en sonunda o kadar hemhal olduk ki...

Hüznün gitme vakti geldi ama ben kal dedim ...

Hüznü sevdim, acıyı sevdim, gözyaşını sevdim...

Derdimi unuttum bir an...

Sahi, hüzne, gelişinde ki sebep neydi diye sormamışım bile...

Olsun belki de hüznün sahibi böyle olsun istedi.

Hüznün sahibi Senden gelen her şeye razıyım dedi gönül.

İtminan geldi kalbe ve tebessüm etti.