Hüznünü Düşürdün Şiiri - Atilla Durukan

üşüyorum, ellerimi koyacağım ceplerim nerede,
duvarlarla ördüğün bu koca şehirde.
her yerine sinmiş tüm kokularınla,
hüznünü düşürdün tüm şehre kapatarak gözlerini.

bırak, koksun yamaçlarında açılan güllerde,
aldırma yağarsa yağsın yağmur ve kar.
üşümem bir daha zaten zemherindeyim,
yalnızlığa kapattın kipriklerimi,hüznün düştü gönlüme.

aşkına kimler şehadet etsin,istersin,
yermedimi duvarlara mıhlanan yalnızlığım.
gecenin feryadına karışan feryadıma,
hüznün düşmedimi yalnızlığına kapayınca kirpiklerini.

güneş mi yağmalı gözlerime,kar mı, yağmur mu,
sevdalarmı yeşermeli gönlümde sen var iken.
feryatlarım türkülere eş mi olsun duvarlara,
yalnızlığa kapattığın kipriklerinden gönlüm düşerken hüzün.