Hüznün yüzü Şiiri - Sude Maral

**Nefesinin daraldığını, dizlerinin tutmadığını,
Gözlerinin sızladığını, hayatının bir gariban baba taşıdığını görüyorum.
Kanadı kırık bir sevda,
Omzumda içimin burkulmasına rağmen,
Binbir çaba ile taşıyorum.
Gözümü kapatıp, her kokunu unutmaya çalıştığımda,
Kaburgamın altından bir filiz yeşeriyor.
Geçmiyor içimin yangınları,
Stemlerim bitmiyor.**

**Sonra, babasını özleyen yetim bir çocuk gibi bakıyorum,
Ardından birazcık vefa arıyorum,
Biraz da sevda.
Aslında payıma düşeni kabullendim,
Ama yürek burkulması geçmiyor.**

**Bugün emeklerini hesaplarken,
Düştün kalemin diline;
Aldığını değil, verdiğini hesapla dedim.
Ama işte, gönül işi bu,
Hesapsız olur bazı sevmeler.**

**Bir gün eğer gitmek istersen, git olur mu?
Belki gidişinden yeni şiirler,
Yeni sevdalar, yeni bir hayat başlar.
Eskiyen yüzünü değiştirme,
Bir gün denk gelirsek, tanıyabilirim seni.**

**Ben vefalılar diyarı değilim belki,
Ama sen hüznün adısın, unutma.
Senin adın hüzün, ya hani;
Olur olmadık yerde gelme aklıma.
Bir yanı eksik bir enkazın,
Ansızın karartma gülüşünü.
Ben süslü kelimeler bilmem,
Bilirsin, düz severim.**

**Topukların şimdi, heybetli bir ihtiyar gibi,
Kaçarcasına gidiyor,
Bir kız çocuğu sevinci gibi,
Ya da sevgiliye ilk kavuşmanın heyecanı gibi.
Aslında fallar söylemişti gideceğini,
İşte ben inanmadım,
Yer gök aşk kokarken,
Kondurmadım gitmek istediğini.**

---