Hüznün Yüzü Şiiri - Erdal Nacar

Bazen ağlamaklı olur gece
Hüznün yüzünü taşır karanlığında
Bazen susar
Bazen de kusar içindekilerini.
açarken süngülerini gece
Yine başladı seni anlatmaya
Anlatabildiği kadar yalnızlığı.

Tan vakti yaklaşanda
Bir güvercin uçar minareden
Ezan sesini duyunca.
Sonra
Bir kız çocuğunun ağlayışı gelir kulaklarıma,
Seni hatırlarım.
Oysa seni hiç ağlarken görmedim,
Duymadım hıçkırıklarnı
Boğazında düğümlenen.

Bazen hüzünlü oluyor gündüz.
Gülüşlerimin bana kâr kaldığı bir günde
Sabah güneşi seni yansıtırken alnıma
Seni daha çok özlüyorum bir de
Daha çok seviyorum.
Daha çok kurtarıyorum kendimi,
Gecenin garip hüznünden.