Hüznün Yolu Şiiri - Mehlika Koç

Çıkar güneş ufka kavuşurken hüznünü aramaya.
Yollar uzar,
Güneş yükselir,
Toprak uyanır,
Göğe durar çiçekler;
O hiç yorulmadan arar hüznünü.
Kafesinde biriktirir insanların yükünü,
Saman balyaları arasında oynayan çocukların gülüşü.
Durmadan , dinlenmeden devam eder yoluna.

Tepeler aşar,
Kayalar tırmanır,
Devlerle boğuşur; yılanlarla çarpışır.
Yağmurdan rahmet çalar,
Topraktan umut kaçırır,
Yol kenarında buğday tarlalarından emek aşırır.

Zaman geçer, beklemez güneş; saklanır yıldızların arkasına.
Ay ışığını fener yapar,
Durmaz hüznünü arar.

Çocuklar uykuya dalar,
İnsanlar yüklerini bir küfe gibi çıkarır kenara koyar.
O bir söğüt ağacının altında dinlenir.
Kefesinden çıkarır biriktirdiklerini.
Çocukların gülüşünü toprağa eker.
Kalkar yürümeye devam eder.

Uzaktan bir kaval sesi gelir peşinden gider.
Durmaz,yürümeye devam eder.
Güneş ufka yeniden kavuşur.
O yorulmaz, devam eder;
Usanmaz hüznünü aramaktan.