Hüznün Yaprakları Şiiri - Asya Yıldız

Elinden tutup sonbaharın attım ilk adımımı.
Uzun bir yürüyüş olacaktı, farkettim;
Ama hiç tereddüt etmedim.
Zamanın ilerlemesine de karşı koymadım,
Sevgine kapılışıma karşı koymadığım gibi.

Yalçın kayalar çıktı önüme geçit vermeyen.
Dönüp sonbahara baktım,
Kurumuş yapraklar geçti gözlerimin önünden.
Tatlı bir tebessüm okşadı yüzümü,
Geçti gitti hışırdayan yaprakların peşinden
Koşarcasına hızla.
Yumup gözlerimi içimi çektim,
Bir el attım önümdeki ilk kayaya.
Sonbaharın hırçın rüzgarı
Yardım elini uzattı düşünmeksizin,
Aştım kayayı.
Efkarıma mı dayanamadı kaya,
Azmime mi akıl erdiremedim.
Başımı eğmedim,
İlerledim takibinden usanmadığım yapraklar ardında.

Giden gitti dediler,
Geriye hiç bir şey kalmadı.
İnanmak istemedi çocuk yüreğim ısrarla.
Anladım sonbaharın yalnızlığını, doyamadım.
Bir rüzgar daha bekledim beni itecek,
Takat kalmamış genç bedende.
Yıpranmış sensizlikten.
Alnımdaki teri sildim,
Serinliğini hissettim önce, sonra sıcaklığını.
Yeşili bunca sevmeme rağmen
Niçin uzaklaşmakta direttiğime anlam veremedim.
O kadar uzaklardan geldim ki bu diyarlara,
Yaşadığım sonsuz hasretle ben…

Yalnız sonbahar oldu yüzümü güldüren.
Hüznümü buldum belki soluk renginde nefes alırken.
Kendimi esir aldım, alışırım sandım.
Şikayetçi değilim yakalayamadığım yapraklardan,
Çok istememe rağmen.
Bir umut var içimde eritemediğim.

Farketmiştim, uzun bir yürüyüş olacaktı.
Nereden yola çıktığımın bilincindeyim,
Lakin bitirmeye yüreğim el vermiyor.
Şiire dönmüş hayatım, hiçbir cümlem tamamlanamaz olmuş.
Nice nakaratlar aşmış sona gelmiş.
Noktayı koyacak mısrayı bekliyor sabırsızca.
Bir şair kalemi dokunsun istiyor belli.
Hiç bir kaleme boyun eğmiyor…