Hüznün Yaprakları Şiiri - Gökhan Ergel

Sorma, dercesine giden bir ömrün
Arık çığlıklarıydı, üç beş sayabildiğim
Oysa bu kadar mıydı?
Hatırlayabilmek,
Ayağı kırık iskemlenin gıcırtısını
Ürperirken, düşmek korkusu ile
Sararmış benzin altındaki ince sızı
Nasıl da çağırır, bir çarpıntı ile

Hüznün yaprakları gibi…

Biten ama bittiğinde unutulan
Başı olmalıydı, üç beş sayabildiğim
Savruk bir yaşamın, esintisinde
Hissedebilmek,
Uzaktan gelen sesin seni çağırdığını
Yürek delirmeli, aşmışken tüm bentleri
Koşmak, soluksuzca kaderine
Kopmuşken, dalından birer birer

Hüznün yaprakları gibi…