Hüznün ve Sen Şiiri - Hasan Özünal

Hüzün
Aniden
Bir sevda türküsü gibi düşüverir
Deli dalgalanan gönlüme.

Alır götürür
Dalgalı engin denizlere
Uçar giderim...

Bir liman ararım o zamanlarda
Sakin ve korunaklı.

Zaman zaman
Hüzün denizleri boğar
Kararır tüm yönler
Bir ışık ararım.

Bir nefes...

Bir ses...

Adın nefestir o anlarda
Gözlerin ışık,
Ve sen limanımsın benim
Sakin ve korunaklı...
Verdiği hüznü alan.

Hüznümden bana tek kalan
Hüznün ve sen...