Hüznün Töreni Şiiri - Dilek Uluocak

dudaklarımda eziyorum zamanı
camlara çarpıp geri geliyor
eriyor dilimin ucunda
kulağımda sesleri
gölgesi düşüyor an’a

bir bakış beliriyor gözlerinde
ümitsiz solgun
dalıyor derinliklerine mavinin
ruhunun çıkmazları işte ellerine yansıyan
ölü gibi sessiz her yanı
derin bir nefes çekercesine
yan yana soluyoruz yalnızlığı

bir odaya hapsediyorum bakışları
bir pencereyle avunuyorum
aleyhimize işliyor her şey
bekliyoruz
ama neyi
hazırlıksızız
nefes alamıyoruz
oksijen tükendi
karbondioksit yakıyor içlerimizi
tıpkı
beklediğimiz ayrılık gibi

keder yüklü bulutlar geçiyor
aydınlığımızın önünden

selam dur
indir acıları yarıya
bu hüznün töreni