Hüznün Son Nefesi Şiiri - Murat Akyol

Sana adayıp da
Mumlar yaktım bu gece
Hüznün geldi ışığımı söndürdü
Vardım yattım
Ama bu seferde
Üzerine üzerine gelen korkularla
Hiç tanımadığım bir çocuk
İlk düşde seni gördü.

O fısıldarken kulağıma emekleyen heceleri
Uykumun arasında
Yokluk
Yoksulluk
Unutulmuşluk
Aklıma düştü

Sonra kalktım
Ağıtlar yaktım geceden geceye
Şiirler yazdım
Uyuyamadım

İçin için sana doğru yanarken sigaram
Ve gözlerim çakılıyken sonsuz kubbeye
Yağmurları ayarttım
Aha da hiç utanmadan bu gece
Yüzsüzce
Hüznün son nefesini de üfleyip
Gökyüzünü doyasıya ağlattım

Bizim buralara yağmurlar
Birazda
Benim yüzümden çok yağar