Hüznün Mevsimi Şiiri - Barış Barış

Yitip giden aşklara yandık
Hep hüzünlü şarkılar dinledik
Ellerimiz boşluğu tanıdı
Yüzlerimiz hüznün derinliklerinde kayboldu
Bir sonbahar sabahında

Hüznün mevsimiydi sonbahar
Hazırlıksız yakalandık güz günlerine
Oysa bilirdik toprağın kıvrımlarını
Dökülen yaprakların gizemini
Tanımıştık biz bu sonbaharlarda

Bekledik hep bir şeyleri
Belki olur diye
Bakmadık aynada yüzümüze
Yitip gidince gözlerimizin önünden
Baka kaldık tan yeri ağarırken
Bir sonbahar sabahında

Kaç yıldız kopardık gönlümüzden
Yakamozları aradık en olunmaz zamanlarda
Buluştuk solmuş lale bahçelerinde
Sorduk kendimize
'Nasıl dağıtırız bu hüzünlü sabahları'

Kuşandık aşkları canlandıran yüreği
Ateşin ışığında türkülerle uğurlandık
Yarının meşalesini kavradık avuçlarımızla
Yürüdük güneşin kalbine

Yok artık beklemek
Almak istiyorsak umudu avuçlarımıza
Atmalıyız üzerimizdeki korku yığınağını
İsyanın kıvılcımını ateşlemeliyiz

Ve artık yarınlar
Acısıyla, tatlısıyla
Hüznü ve sevinciyle
Direnci ve güzelliğiyle
Bizim olacak
Bizim olacak