Hüznün Metazfazlarına Uğrattın Beni.

Gelişleri
Ortadan kaldırarak,
Gittin.
Yeniçeri isyanları başlıyor,
Duygularımda.
“Babanın oğlu muyuz lan senin”
Sorusuyla
En galiz küfürler,
Anılarımızın ağzında.
Zamanın
Bir tarafı kırık.
Gecelerin
Bilinmeyen labirentlerinde,
Tırnaklarımı zevkle söküyor,
Yalnızlık.

Kandırılmışlıkların Faslı’dır;
Kulaklarımı mekân edinen.
Çıkamıyorum;
Kurumuş Sonbahar yaprakları ile
Dans eden,
Parke taşlı sokaklardan.
Resmen boşandım;
Bu huysuz-tabiiyetsiz yaşamdan.
Bir sigara içimlik kadardı,
Kaçıp gitti mutluluk.
Bakmadı yüzüme günışığı.
Hiç açılmayan
Umutlar kapısında,
Boşu boşuna
Ağaç olduk… (21 Ekim 2010 tarihli 8.şiir kitabımdan)