Hüznün mekân tuttuğu gönlüm…

Yaslanırdım anılarımın gölgesinde ki hüzne
Dinlediğim şarkılardan, özellikle tamburdan
Mızrabı vuran sazendenin yüz hatlarından
Sayfalar açardım anılarımın her katresinden

Hüznün mekân tuttuğu gönlümün neşesi
Kaybolmaya yüz tutmuştu, o güne kadar
İçimi kıpırdatan mısraları okuyunca atıldım
Henüz sönmediğimi fark ettim çok aniden

O kadar yumuşak naif bir hitabet sahibiydi ki
Okunuldukça içine alıyordu fark etmeseniz de
Kendini yaşatıyordu, kişiliğiniz buharlaşıyordu
Onun haleti ruhuyesin de hayata bakıyordunuz

Bu kadar etkili olabilirdi ancak her bir yazılanlar
Etkisinden kurtulamıyordunuz, uzaklaştığınız an
Sanki bir akarın girdabına kapıldınız uzaklaşırken
Farkında değildi elbette yazan yoksa yazar mıydı?

Nice gönülleri bu kadar kendine bağlar mıydı?
Farkında değilmiş gibi davranamazdı yapamazdı
Hissetmeye karşı bu nispette duyarsız kalamazdı
Asla savsaklayamazdı, girdabın içinden çıkaramazdı

Bıraktı öylece melaline sevdalının bir umut vermedi
Nihayeti bilinmeyen bir aşk için asla heveslenmedi
Herhangi bir vaat vermedi, yalnız kalmayı tercih etti
Çekilmemi diledi, elbette gereği her neyse yapılacaktı

Çekildik hüzün köşemize demek ki vakit erkenmiş
Katlanan anılarımıza ayrı bir sayfa açtık öyle kaldık
Aşkı bıraktık, sevdaya kapıyı kapattık hale çekildik
Mananın seyri halinde âlemi hakikatle kucaklaştık