Hüznün Mayası Şiiri - Nurefşan Karakaş

Bir tutam yalnızlık, hüznün mayasıdır şimdi.
Sonbahar kırgınlığı hissediyorum gönlümde.
Tek kişilik dev kadroyla yaşıyorum belki,
Ama, bitmek bilmeyen yalnızlık soluyorum sessizce.

Dertler membaından oluk oluk yalnızlık akıyor,
Akıyor da, tahrip ediyor yüreğimi umarsızca,
Camdan bir kalp taşıdığımı kimse bilmiyor,
Sürüklüyorlar, oradan oraya, pervasızca.

Melankolik cümleler baş gösteriyor satırlarımda,
Dolanıp duruyor sessizlik damarlarımda,
Bazen bakıyorum ki, kimsecikler yok etrafımda,
Sonra… Yalvarıyorum Yaradana:
“Ya Rabbi bizi yalnız bırakma! ”