Hüznün Koynunda Şiiri - Menekşe Gülay

Bazen ilkbaharım bazen de sonbaharımsın
Deli tufan gibi hep başımda canımsın
Aşk bir başka güzel sevdanı yaşarken
Sen yaralı gönlümün sultanısın.

Işık gibi hayal gibi gelirsin odama
Sevişmelerimiz an gibi doyamayız tadına
Sen bana tutsak ben sana tutsak
Ölürüm yoluna bana verdiğin bu aşka

Geldiğinde aşkım, güller açar yüzümde
Gittiğinde hüzün kucaklar beni işte
Dermanı sende, aşkla yanar yüreğim
Seviyorum elimde değil güzelim.

Bazen yalnızlık çöker göğsüm daralır
Sevdim bir kere keder hep bende kalır
Vazgeçilmezim olduğunu bir bilsen
Aşık gönlümü yakar mısın söyle.

Bir sevda var yüreğimde yanarda yanar
Bir özlem var bedenimde lavlardan beter
Hiç gitmeyen hasrete sanki sözüm var
Mevsimlerse herzaman ben de sonbahar.

Bir gün geçse özlemle akar gözyaşlarım
Sesini duymasam anılara hapis yüreğim
Sevdan bu şehirde bense aşkından yanarım
Hüznün koynunda geçer ömrüm zamanım.

Bu aşk, rüzgar gibi eser başımda
Anlamadan tutsak eder beni akşamlara
Kollarında unutturduğun hüzünler
Gittiğinde tekrar gelir girer koynuma.

Dışarda yağmur gözlerimde bitmez yaşlar
Sel gibi akar neden sevdim ki bu kadar
Acıyan yüreğim ağlayan gözlerim
Yüreğimde ki aşkı yalnızca sana saklar.