Hüznün Kabusu Şiiri - Mehmet Atsız

Kalp ritimlerin çizgileri düz
Dünya durdu, yetimlerin yaşlı gözü
Dün annesinin kucağından koparıldı bir öksüz
Islığı beklerken düşünmedim ölümü
Dürüstlüğe adadığın ömrün bir yalana kül
Boğazında bunaltının düğümü, sadece öfkeyle gül
Keyfim derbeder, kedere gömüldüm
Bir berduşla geçirdim yine tüm günümü
Öyle karmaşık ki dert, bir anda söndürür
Kütüphane sonrası, bir kaç junkie ile görüştüm
Bir elde kitap diğerinde pusat tut, hayatın çözümü
Sonra bir atölyede pantolon dikip, düşün
Garip zaman, tuhaf insanlar, hisler sofistike ve yok formülü
Tüm küslerin bir arada olduğu yer cenaze ve gömüt
Bir kaç hafta sonra, o da unutulacak, kısacık ömür
Giydiklerinin değerinin ehemmiyeti yok, sonunda herkesin aynı kostümü
Mühlik yapılar, rantçı döngü
Binlerce mevta, hâlâ aynı körlük
Mühmel müfrez müşkül
Mümtaz müdahale etmez, münadinin dinlenmez öngörüsü
Müphem yarın ne getirecek?
Müspet hareketler, netice kötü
Kaplar yüzünü müzmin hüzün
Sokaklar soğuk, kanlı öksürük
Mide ağrısı, sancılı gönül
Karardı gökyüzü, üstüne yıkıldı düşü
Gecenin dördü,
Bir korkuyla kalkıp, nefessiz kaldın, üzerine üzüntü çöktü
Sabaha kadar yatamadın ve bir haber, “Başınız sağ olsun “ der
Anlam veremediğin hafta ve sonrasında yerle bir yeryüzü
Duygular cehennem, umutlar cennet
Ama gerçek Araf’ta görülür
Önsezim suskun, yüreğim kömür
İstenen hüsün ama yaşarım uhrevi güzü
Bahar öncesi zemheri pürüz
Taşıması güç manevi yükü
Şüphesiz sübut inancım, Vahdet-i Vücud