Hüznün İzi Şiiri - Asya Yıldız

İz yok...
Ne bir insana ait,
Ne de herhangi bir hayvana
Tek bir iz yok...
Hüzünlerin ayakları olsaydı keşke;
Kuma batan
Kimi küçük,
Kimi büyük,
Kimi derin
Çukurcuklar olsaydı.
Bu ayakların parmakları da olmalı,
Tıpkı bizimkiler gibi...
Anlardım böylece yönlerini:
Hep gelen!
Hep gelen!
Hep gelen!
Silkinip uyanmak istediğim kabus!
Hüzünlerin de ayakları
ve bu ayakların parmakları olsun;
Gidişlerinin izi kalsın çevremde...
İstemem,
Hiç silinmesinler...
Ne dalgalar uğrasın yakasına,
Ne bulutlar yağdırsın damlalarını,
Ne de rüzgar kondursun dudağını...
Ürkek bir can taşısın
İçimdeki umut,
Bilsin ki
Gidecek ayaklarıyla hüzün...
Bir gün...