Hüznün Hikâyesi Şiiri - Cemalettin Turan

Hüznün hikâyesidir, mevsimlerden sonbahar
Kuruyup düşer yere, gazel olur yapraklar
Okşar geçer tenleri, ılık esen rüzgârlar
Son demini yaşarlar, kuru sarı yapraklar

Dalar gözler ırağa, durgun olur bakışlar
Dolar hüzün kalplere, çatık olmaz mı kaşlar?
Hazin bir çığlık atar, uçup giderken kuşlar
Yılların mâtemidir, gözlerden akan yaşlar

Hüznün şahitleridir, saçlara düşen aklar
Artık bir hayal olur, o gülüş o bakışlar
Yüzlerdeki çizgiler, yorgun yılları saklar
Açıp bağrını bekler, bizi kara topraklar

Hüznün resimleridir, gölgelenir varlıklar
Ayna olur yansırlar, durgun, akan tüm sular
Hüzne hep nağme olur, sesli, sessiz rüzgârlar
******(Hüzne hep nağme olur, en küçük fısıltılar)
Derin sessizlik çöker, mühürlenir dudaklar