hüznün gölgesini buldum bakışlarında
zeka pırıltılarına sakladığın
karanlık o labirentin içinden
kanayarak gelmiştin
çıbanlar açmıştı yüreğin sıtmalı gecelere
sıcacıktı sokuluşun analığıma
alınyazında varsa yaşamak
duvara çarpan kör kuş misali yaşanırdı elbet
vahşiydi aşk….ayrılık çaresiz
yakışırdı hüzün sana
“hangi aşk mümkündü(r) aşığı öldürmeden? ”*
sur dibinde özlemlerin
kıyameti beklerdin
zengindi aşktan artakalan kuyu
acıdan yana
örselenmiş kalbinle yürü şimdi
'nereye kadar'
sorma hiç!
bırak seninle ağlasınlar
tut yine sen ellerimi
kentlerin yüzü yok
annelerin elleri var
ah çocuk annen olsaydım keşke!
………….
(*) Murathan Mungan
(2 Kasım 2004)
Naime ErlaçinKayıt Tarihi : 2.11.2004 11:39:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sevgilerimle
burası bile yeter vurmak için
dedim ya benim arkadaşım :))
TÜM YORUMLAR (2)