Hüznün Devriyesi Şiiri - Mehmet Özden Biçer

Hüzün devriye atar, pencere önlerinde
Sevgiler köşe bucak kaçar apansız red'ten
Aşk bir oyun sahnesi, başlar yaz günlerinde
Yaz biter figüranlar; çekip giderler setten

Zaman umarsız geçer, aşk geriye ket vurur
İnsan kalpsizdir sanki, sade kemikten etten
Şehveti aşk sanırlar, hevâ kapıda durur
Yar üstüne yar gelir, şimdiki aşklar netten

Darbe yapmış ihanet, tutmuş bütün yolları
Aşk terketmiş bu şehri , düşmüş hakimiyetten
Ihlamur çiçekleri, hüzne sarar dalları
Babil'in halkı gibi, kahra mahkumiyetten

And olsun ki geceye, doğduğu zaman güne
Düşer göğün gazâbı, yükselir harabetten
Özden ânı kaçırma feryad ederken düne
Aşk bir mirastır bugün, bize asrı Saadetten