Hüznün Çocukları Şiiri - Semra Şimşek

Hüznün çocuklarıydık biz
tıpkı annelerimiz gibi.
Bahar uğramazdı
buzdan şehirlerimize.
Tanımazdık aydınlık güneşi
boynumuz bükük
yüreklerimizde hicran
omuzlarımızda taşırdık hasreti.

Korkak, çekingen bakardık doğacak güne.
Çileyi dokurduk
ilmek ilmek tezgahımızda.
Üşürdü yüreklerimiz
Gün yüzü görmeyen tenlerimizde.

Beşikte öğrendik
suskun çekmeyi.
Kaçmak istesek
ayağımızda pranga
esir olmuştuk kedere.
İtiraz edemezdik yazgıya
ananın bahtı, senin çeyizin denilirdi bize.

Bir gün isyan çığlık attı yüreğimde
Her taraf toz duman
içimde güneşe özlem
yüzümde yeni öğrendiğim acemi gülümseme
ellerimde soğuğa inat
baş kaldıran bir kaç kar delen
kaçtım veda ettim kardeşlerime