Hüznün böylesi Şiiri - Rabia Balaban

HÜZNÜN BÖYLESI

Basımda kocaman bir duvak vardı bu gün anne. Gelinliğimin son provası vardı bugün. Bembeyaz bir gelinlik upuzun bir duvak gözlerimde tedirgin yaslar, hüzünlü bir kuğuydu sanki aynaya yansıyan suretim. Birden ellerim buz kesti, ağlamamak için direnen gözlerimden boncuk, boncuk yaslar geldi. Kendimi sıktıkça dudaklarım titredi, rengim değişti.

Beni böyle en çok sen görmeliydin. Anladım ki bugün senin gözlerinin değmediği o gelinlik ne kadarda eksik kalmış üstümde. Sensiz eyleyemediğim gönlümdeki yas devleşti. Bundan daha büyük olamaz acım Sanırken aciz yüreğim. Acıların en büyüğünü hissettim bu gün.

Bu gün bir kör düğüm daha attım yüreğime. Beni sensiz bırakan tanrıma isyanlar saldım gökyüzüne. Sessiz çığlıklarım büyüdü içimde. Burnumun direğini sızlatan sensizlik çarparken yüzüme böylesi bir günde avuçlarımda avuçlarını hissedememek öldürdü bu gün beni o gelinliğin içinde.

Biliyorum sen bir yerlerden beni izliyorsun
Saçlarımı okşuyor, kokluyorsun.
Eğer öyle ise ne olur o gece gelinliğimi sen giydir anne.

10.12.2004