Hüznün Aynadaki Yüzü Şiiri - Serap Oktar

Kalbimin kıyısına yanaşmış hüzün gemileri var
Ruhumun fırtınalarında o kadar çok yalnızlık var ki
Kimse, hiç kimse dümene geçip gemileri yok edemiyor ruhumdan
Silemiyor kimse geçmişin karanlık, kirli izlerini
Hoş, silmek isteyen de yok zaten
Her gelen bir darbe daha vuruyor yorgun yüreğime
Ne çevren destek oluyor zor zamanında ne de ailen
Ne çığlıklarımı duyuyorlar ne de acı acı inlemelerimi
Yakıp kavuruyor hayal kırıklığımın ateşi
Tutuşuyor anılarım, kül oluyor
Sindiremiyorum yapılanları, aklım almıyor
Her geçen gün bıçak gibi bileniyorum canımı yakanlara
İçimdeki uçurum gitgide büyürken
Mezar oluyor hüznüm bana
Siyahları giyip yüreğimin en tenha köşesine oturuyorum
Bakmayın yüzümdeki sahte gülümsemeye
Hüznün aynadaki yüzü o gördüğünüz.

Teslim olmamak için içimdeki hüzün boranına
Yaktım, yıktım, kırdım, döktüm bütün güzel duyguları
Kaybettim artık içimdeki berraklığı

Uzaktayım şimdi, çok uzakta
Hasretim ağır geliyor, kalbim hasta
Ölmeden beni mezara koyanlar var ya
Selamı okudular, sıra matem faslında
Kocamandı yüreğim, sevgi doluydu küçükken
Yavaş yavaş işlediler karanlığı küçüklükten
Şimdi ruhum dumanlı, boz bulanık
Artık değil sevgi dolu ve şımarık
Kin var kalbimde, ruhumda, hislerimde
O kadar çok ki işledi iliklerime
Nefret öyle büyük bir duygu ki
Siliyor sevdiklerini, arkadaşlarını, aileni
Kafa tutuyorsun hayata
Aslında hayata değil kendine kafa tutuyorsun farkında olmadan
Yasaklara karşı duruyorsun, kırıyorsun zincirlerini
Özgürlük için yaptığını sanıyorsun ama
Hüznün sendeki yüzünü saklamak için yapıyorsun aslında
Kimse görmesin güçsüzlüğümü diye içine içine ağlıyorsun
Bir zaman sonra acı uyuşturuyor yüreğini ve sen
Yüzündeki hüznü aynaya yansıtıyorsun