Hüznümün Çığlığında Yok Olan Aşk

dayanağım oldu kirpiklerime sürülen hüzün
göğsüme saplanan hançere döktüm içimi
sen yokken
dakikaları bağlarken saatlere aldırmadan hiç kimseye zaman
inkârını sevdim
“seni sevmiyorum” demelerin

anılarımdan çıkıp gelemeyen her ben sonrasında
tutuksuz yargıladım
akşamların duvarlarıma sıvadığı yalın yalnızlığı
gözlerim sımsıkı kapalı

kandıramadığım düşlerim oldu
haykırırken bittiğini
ve her çığlığıyla şiirlerimin
ortalığa serildi gerçeği yalanın

unutulan yeminlerin anımsanmasıyla
kırıldı sevinçlerim bir kez daha
ipe çekildi sana doğru yangınlarım

sahipsizliğin
kimsesizliğin
sensizliğin türküsü yazılmamıştı
içimde
ilk tınıyı sen kazıdın
şimdi ağıtlar dökülüyor bulutlardan damla damla

kayıp bir aşk destanında
yitiyor mücadelesi kahramanların
evine çekilip
topluyor yıldızları koynunda ay
ne mümkün artık
nereye gittiği belirsiz yollarda izini bulmak
ışık yok
iz yok
ses yok

belirsizlikle içime çöken ağısı hüznün
sarıyor ruhumu çepeçevre
ıssızlaşıyorum
gün doğuyor
bitmiyor içimde gece

geceye tutsak günümde yalpalayarak arşınlıyorum kaldırımları/sarhoşluğumun kalıntılarını sildim kadehlerden/oysa masalarda kaldı izleri sözlerimin/sessizliklere sığınıyorum
ama iyi dinle
dökülüyor hoyratça dilimden sözler
“seni sevmiyorum…seni sevmiyorum…seni sevmiyorum…seni sevmiyorum”

Atilla Güler 05.03.2007