Hüznümle Göm Beni Şiiri - Mehmet Nacar

Seninle göz göze geldiğim günler,
Vuslatta damattım, bahtiyar oldum.
Peşinden ruhumu saran hüzünler,
Yüzünden bir günde ihtiyar oldum.

Gözlerim âleme meydan okuyor,
Verseler değişmem bir bakışına.
Gönlümün dağından alev çıkıyor,
Hasretim benziyor lav akışına.

İçimden kaynayıp, taşar ağıtlar,
Yağmurlar kıskanır gözyaşlarımı.
Çiçeksiz bahçemde salkım söğütler,
Teselliyle okşar gümüş başımı.

Feleği perişan edelim derken,
Kahrım ona değil, kahrım sanadır.
İçimde sevdadan okyanus varken,
Dalgalar ayrılık adasınadır.

Sevda evliyası mazlum gönlümün,
Sırrıyla yaşarım çok uzaklarda.
Hasret kapanında kalan ömrümün,
Haline şaşarım kör tuzaklarda.

Anıtım yaparak, mahzun resmini,
Asmışım kalbimin nazarlığına…
Hüznümle gömersin, unutup beni,
Gönlünün garipler mezarlığına.