Hüznümden Utansam Şiiri - Yahya Oğuz

Ah uykusuz sanrım ben ne yaptım
Umutlarımdan kestim ödlek başımı
Ölmeden yapmazdım hüznümden utansam
Sorumsuzluktu kahkaha kervanlarını görmezden gelmek
Yıpranmaz bir yeisle ölü yarınlara gebe kalmak
Hep camekanlarda bırakmak muhtemel körpe aşkları
Binlerce daveti hiçe sayıp kavanozlara sığınmak
Denenmemiş her yaşam başka bir ölüm şekli
Arkamda pişmanlıkların sonsuz ayak izleri
Korkular azmettirir vademin intiharını
Umutlarımdan keserim ödlek başımı
Ölmeden yapmazdım hüznümden utansam

Ey coğrafyamın büyülü eski düzeneği
Sen kazandın, sana elbette şatafatlı bir ölüm yakışır
Bütün kafesler adına hakkını vermeli
Aynanla çizdin çalımlı ve mağrur maverayı
Sen kazandın, horozlar daha yaşına ermedi
Önkabül dağlarını aşan kartallar hep kuzeylerde
Etimize yetişmez damıtılmış gerçeğin mahzun haberi
Bizler saatlerini ihmal eden uysal kavimler
Kana kana içip ikram ederiz düşlerden şarabı
Ayılsak çürük bir tohumduk derin bir nazarla
Boşunaydı uygunsuz vakitlerde kalbimizi yıkamak
Hüzün bedenimizden bir türlü çıkmıyordu
Zaten uygun vakit diye bir şey de yoktu
Hep sen kazanırsın horozlar daha yaşına ermedi

Anlar ölçülemez, birer ifade biçimidir saymak
Saçma işte durup dururken yaşamak ölmek
Vakitsizdir ölüm, kucağımızda anılar tararken saçlarını
Ey daireler, ey doğruların çarpık döngüleri
Yankılarımı taşırsınız sizi sevemem seslenemem
Aman dilesem ağıtlarımla kapımı çalarsınız
Elinde ateş olan bir merhamet kadar saçmadır her sesleniş
Yine de kıvrımlı izlerden çıkarım patikaları
Bir başıma nasıl onarırım kırık dökük basamakları
Zamana bırakılmış bir kentin tenha sarayıydı aklım
Ellerim, bilene bilene tükenmiş bıçaktı
Belki ta kendisiyim hiç denenmemiş ilk planörün
Ya da açılmamış su matarası, çölde ölülerin taşıdığı
Sisimde gençliğe ertelenmiş şölenler öylece durur
Kaf dağında bekleyen mahrem yarin saklı dişleri gibi
Hepsini bir bir özledim daha da özleyeceğim
Yine de umutlarımdan keserim ödlek başımı
Ölmeden yapmazdım hüznümden utansam