Hüznüm Zirvede Şiiri - Adnan Şahin 2

YARINLARIMIZI KİMLER ÇALDI? Çok sevdiğim bir cümle vardı, en çokta anamdan işittiğim. ”Sabah olsun hele.” Bu sözü öyle severdim ki; içim içime sığmaz, gece yatağın bir ucundan, öbür ucuna, kıpır, kıpır, kurtlanmışlar gibi döner durur, uyumak nedir bilmezdim. Ve en çokta anama yakışırdı bu söz. ”Sabah olsun hele”. Zaten analarımız, ömürleri boyunca, umudu serpiştirmedi mi yüreklerimize? -“Üzülme yavrum, hepsi geçer.” -“Sen gayret et çocuğum, yapabilirsin.” -“Olsun oğlum, sana bir şey olmadı ya.” -“Hoppa! Kalk hadi kalk, kendi düşen ağlamaz.” -“Gün doğmadan, neler doğar.” -“Sabah erkenden melekler yeryüzüne iner, nasip dağıtırlarmış.” Öyle severdim ki, bu sözleri, anam öyle umut dolu, söylerdi ki; umut, mutluluk olurdu yüreğimde. Şimdi ne anam kaldı, ne babam. Kimse artık “Sabah olsun hele.”demiyor. Günü kurtarma derdinde şimdi tüm canlar. Canlarını paramparça ede ede, yalnızlaşan. İnsan olduklarını unuta, unuta acımasızlaşan. Artık isyanın bile içi boşaldı, hüzün bile yapayalnız kaldı. Önceleri birileri isyan etti mi, diğerinin ayranı kabarırdı. Birinin gözü dolsun, diğeri, onun için ağlardı. Evlerin ruhu vardı, mahallelerin, çocuk oyuncaklarının, köylerin, kentlerin, sokakların bile ruhu vardı. Komşuluğun ruhu vardı, arkadaşlığın, dostluğun, sevdanın, aşkın, ruhu vardı. İçi boşalmış balonlarla, sahte, yalancı, kandırıkçı, balonlarla doldu her yer. Sevgi unutuldu, insancıl olmak nostalji oldu, bu toplumun bir Münir ÖZKUL’u, bir Adile Teyzesi unutuldu. Yine de çınlıyor kulağımda anacığımın sözü. Bir yandan arıyorum, hırsızları, yarınlarımızı kimler çaldı diye. Bir yandan da fısıldıyorum, içimden; “Sabah olsun hele.” “Sabah olsun hele.” “Birgün...” Adnan ŞAHİN Temmuz 04 te Birgün'de yayımlandı.