Hüznüm uyurken yalnızım

Seni gördüm
Islak pencereme değip giden damlaların ardından
Yapayalnızdın
Terlemiştin
Gözlerin yangın yeri gibiydi
Kurtulamadım alevlerinden
Yandım yandım ve yandım
Yandıkça yalnızlaştım sen gibi
Olsan ne çare olmasan avare
Sen olmayan bir sana çizdim bütün hüznümü
Büyüdükçe büyüdün
Sen gittin olmayan bir sen yaptım yeniden
Böylesi güzeldi
Akılcıydı ve anlam doluydu
Seni süsledim güllerle
Boynuna kolyeler
Saçlarına tokalar taktım
Hüznümle terlettim ellerini
Şimdi sen uyurken ben yalnızım
Olmasını çok istediğimde olsaydın şimdi bu kadar olamazdın
Hüznüm değil
Sen olurdun
Sana içimle dokunamaz
Gözlerinde yanamaz
Ellerinde terleyemezdim
Hüznüm uyurken yalnız kalamazdım.