Hüznüm Şiiri - Turgut Uzdu

Canım benim
Hayatımın güz dönümü
Son mahsulüm
Ekinim
Bakarken üzgünüm
Konuşurken küskünüm
Yazarken hüznüm.

Varlığında yokluğunu yaşamak çok zor
Suyu görmek ama içememek
Gülü görmek ama koklayamamak
Seraplarla uyanmak
Rüyalarda yaşamak
Canım benim
Ah! Yokluğa yapışmış
Ayrılmayı bilmez ruhum
Ah! Şu gururum! Ah!
Böyle miydi hayallerim
Yarınlar böyle mi olacaktı
Karalar giymiş bir yalnızlık mı tutacaktı elimi
Şafaklar yas mı doğacaktı
Böyle mi, böyle miydi hayallerimiz…
Uğursuz baykuşlar mı ötecekti yeni tutuşmuş aşkımızın üzerinde
Hani bahar gelecekti
Hani çiçekler açacaktı
Çatladı topraklar gör
Kuşlar göç etti
Yeşili görmeyen yapraklar sararıp yollarıma döküldü
Ne gelinlik kaldı ortada ne damatlık.

Bak karlar güneşi görmeden eridi
Yıldızlar göz kırpmayı unuttu
Mateme büründü kar çiçekleri
Senle çarpmayı öğrenmeye başlamıştı yüreğim
Karanlık geceleri aşamadım ki, galip değilim
Amansız savaşlarla yenildi ya
Çeksin cezasını
Sensiz susmayı öğrenecek eminim
Mahkûmu olduğu kafeste.

Upuzun yollar vardır hani
Etrafında sıra sıra serviler
Ufukla birleşir bazen, bazen tümsekler keser ufku
Uç noktasındadır gidenim dersin
Dönüşü yoktur
Dönüşü yoktur bilirsin.
Düşer teker teker
Kırılır, bükülür, sökülür en mahrem yerleri
Utanır güneşten
Yavaş yavaş silinir servilerin kendinden uzun gölgeleri
Serviler silinir, yol silinir, ufuk silinir
Bir küçük kıvılcım arar gözlerin
İz olsun diye
Yol bulsun diye yüreğin
Bulamaz
Büzülür korkusundan,
İşte yüreğim öyle
Sensizliği senle yaşamanın acısıyla düştüğü kuyuda
Bir belkinin ucunda tomurcuklanmaya hasret
Kendi çamuruna gömülen düşünceler gibi
Hep ayrılıklar öldürmez mi yürekleri
Bak öldürdü ruhumu
Gör
Batmakta bir can daha nihayet.

Yoksun ya
Canımdın benim
Hayatımın güz dönümüydün, yaşayamadım
Son mahsulümdün koklayamadım
Ekinimdin toplayamadım
Anla işte
Bakarken üzgünümsün
Konuşurken küskünüm
Yazarken hüznümsün
Hüznümsün.