Hüznüm Şiiri - Ayhan Dağhan

Eylül hüzünlerini söylüyorum şimdi
Bestelenmemiş ezgilerimde
Şubat zemherilerini yaşıyorum
Evimde odamda sobamın yanı başında
Unutmuşum artık tebessümleri
Nasıldı neredeydi ya da ne içindi
Donakaldım durmayan gözyaşlarımda
Kışlar da gittikçe azıttı
Bitişini erteler gelişini öne alır oldu
Kardelenlere gün yüzü göstermiyor
Yürek çarptırıyor titretiyor zifirilerde
Ah dili olsa da konuşsa sevdamın
Rüzgarlarda boranlarda savruluşumu
Ah sana gelebilseydim keşke
Sana seni söyleyebilseydim keşke
Ve bendeki seni sana diyebilseydim
Keşke sen beni ve seni anlayabilseydin keşke
Uçurumlarda yine kendimi görüyorum kendine sarılmış
Aynalar hiç de değiştirememiş bu düşüşlerimi
Ya da düşüşlerim hep böyle acemice mi
Güz sarılarını mırıldanıyorum şimdi
Beni duyamayan kulaklara
Güneşin son frekansındayım
Unuttum ısınmaları unuttum sıcaklıkları
Üşüyorum sıcacık ruhların arasında
Üşüyorum beni göremeyenlerin yanı başında
Ve korkuyorum mezarlık gibi sessiz çevremden