Hüznü Umumi Şiiri - İhsan Kurt

Sıkıntım güneşi boyamak değil
Olmazların peşinde gitmek hiç
Sevdalar üretmek gitmelerden yana
Gütmelerden yana yürümek değil
Yürüyebilmek acıları gül yapanların yolunda
Yolunda yürüyebilmek sürünmek değil
Ki kapılar açılmalı hem sana hem bana
Kapılar “ben”den “biz”e davet etmeli
Kapılar hüznü umumiye gitmeli
Gitmeler “hep bana” “hep bana” değil

Hüzünler altında bir günün sabahı
Keder ve açlıktır üzerimize çiseleyen
Ekranlardaki teknolojik mutluluk değil
Yüreklerin kuytu köşelerine sığınan
Umumi hüzünlerdir bilinenlerce getirilen
Binlerce ve bilinenlerce
Benim hüznüm benim derdim değil

Hep keşişlemeden esmekte bıçaksırtı
Kimsesizliğin yaşı çocukluk olmamalı
Çocuklar değilmi ki geleceğimiz
Değilmi ki yüreklerdeki yüreğimiz
Geleceğimiz bıçaksırtı kimsesizliklerde
Umumi hüzünleri duymakta, bilmekte
Isıtmakta ayazları, sıcaklığı paylaşmakta
Paylaşabilmekte kimsesizlerin kimsesizliğini
Derdine saplanıp derdinde kalmak değil

Yurdun bilinmez bir köşesinde bulamamak muhtacı
Onların saklandığından, yok olduğundan, yokluğundan değil
Hissedememek, görememek taş yüreklilikten ve körlüktendir
İnsansızlığın körlüğü ne kadar da yoğun çevremizde
Çevremizde yoğunlaşarak artan insafsızlığın
Farkında olamamak, farka koşmaktan değil
Hüznü umumiyi terk ettiğimizden beridir ki
Kalabalıların yalnızlığını yaşıyoruz içimizde
Hep yalnız kalabalılarda yalnızlığın ürpertisi
Her düşünce ve adımda kendimize koşuyoruz
Koşumuz kendimizden uzaklaştırırken şaşıyoruz
Ne zaman anlaşılacak, ki yaklaşmak metrelerin işi değil

Dağda koyuna atılan pençe acı vermeli
Hedef pençe atılan koyun olmak da değil
Acıları hissedebilmek bütün yoğunluğu ile
Yaşayabilmek yaralılar kadar yaralı olmayı
Sadece üzülmek, sadece duyabilmek değil
Birlikte yaşamak, insanca birlikte gülmek
Canını feda etmek, ölebilmek güç değil

Hüznü umumidir acılarım, bütün duyduklarım
Duyurabildiklerim şahsî meselem hiç değil

Bu böyle biline bilmediklerim