Hüzne yüklenen sözcükler

Her şey bir milattan ibaret,
Yüreğin incecik çatlağından sızan ilk kelime,
Zamana zam eklenirken, sözcükler semirmiş,
Heceler kararmış,
Hüzne açılmış bir pencere gibi.

Kefenin cebine sığmaz hiçbir dize,
Oysa şair bilir,
Her kelime bir ağırlık taşır,
Göğsüne basan bir zaman gibi,
Kimi incecik bir tüy,
Kimi taşınmaz bir kaya.
Ve her kelimenin bir sırrı var,
Kalemin ucunda gömülü duran.

Bir makamdan diğerine sürgün edilir sözcükler,
Anne kokusu taşır kimisi,
Kimisi dilde açılmış eski bir yara.
Zamanın üstüne yığılmış imgeler,
Her biri bir seferin yükünü taşır.
Şair, bir öğlen vakti durur,
Gölgenin ve ışığın tam arasında,
Dudağında yarım kalan bir mırıldanış.

Soyut bir esinti vurur ansızın,
Şairin göz kapaklarından sızan karanlığa,
Kör edici bir ışık gibi,
Zalime duyulan öfke yükselir.
Şiir, susturulmuşların sesidir,
Dumanın içinde parlayan bir kıvılcım.

Her kelime,
Bir milat,
Bir çığlık,
Ve bir umut taşıyıcısıdır.
Dünyanın yükünü,
Şairin kalemi üstlenir.