Hüzne Bile Sevinmek Şiiri - İbrahim Baykurt

Bir gün bir sokak başında, seninle, yine karşılaşırsak eğer,
Konuşma istersen, yeter ki, o simsiyah gözlerini kaçırma,
İçimdeki o sonsuz sevdayı bir daha görmek istersen eğer,
Sende benim gözlerime bak, ne olur, sık da dişini ağlama.

Dost mu, düşman mı sayarsın artık kendine şu geçen mevsimleri?
Sayabilirsen say istersen, yüzümdeki o derin çizgileri,
Görür müsün bilmiyorum, geçmiş tüm yıkıntı seneleri?
Doyamadın biliyorum, hem tazecik gençliğine, hem de yaşama.

Eğer içinden geliyorsa, yine dost sayıyorsan beni gel anlat,
Dinlerim en küçük ayrıntısına dek, seni sıkılmadan rahat,
Canında yanar belki, sık kendini yine de içine at,
Dost anlar, düşman anlamaz, kırılan kol yende kalsın sen ağlama.

Rahatlarsan memnun olurum, istersen başını göğsüme yasla,
Duy kalbimin atışını, hala sana atıyor derin bir yasla,
Mutluluklar uzağımızdaydı, hep biz yoğrulduk acıyla, yasla,
Senin yerine de ağladım yıllarca, hiç kıyamam sen ağlama.

İlahi bir mucizeydi bu, yaptık işte olması imkânsızı,
Başıma talih kuşu kondu saydım seninle karşılaşmamızı,
Hep şükrettim Allah’ıma, bir gün kabul etsin diye duamızı,
Değdiyse senin için zararı yok, kıydın o tertemiz aşkıma.