Hüzn-ü Galip Şiiri - Furkan Erdemir

Herkes bir mevsime bir iklime hasret
Kimi sonbaharın ilk ışıklarındaki hüzne,
Kimi ilkbaharın göğsüne bıraktığı ilk cemreye.
Ben mi? Ben, bana o hiç bakmayacak bakışlarına hasretim.
Hayata fütursuzca bakan o gözlerin var ya ben ona hasretim
Ayak bastığın toprağın kokusuna hasretim.
Hasretim bazen serzenişe ramak kalıyor
Dur diyorum ey yüce hasretim ayyuka çıkma
Çıkma ki başka bedenlere borçlu kalmayayım
O bedenlerin öznesi olmayayım.
Kutsalın dogmaları gibi bağlıyım sana
Sorgulamadan inanan gibi
Ey imkansıza evrilen;
Senin hasretin benim dermansız çilem.