Hüzn-ü Aşk Şiiri - Ahmet Semih Tut

Rahmet yağıyor göklerden,
Mevsimlerden hüzn-ü aşk…
Ayrılık kokusu sarıyor her yanımı,
Demirin tavında dövdüğüm o gönlüm,
Şimdi karlı bir dağ.
Bilmem,bilmem kaç kez kanar daha?

Acıyı tuza banıp,merhem yaptım yarama,
Yandı yürek,dayanamadı sancıya; Kan ağladı sonra,
Kanım ateşe düştü,
Ateş, karanfile dönüştü…

Sonra baktım pencereye,
Buğulu camlarda seni gördüm.
Şehri arkana almış biraz kızgın,
Biraz da çaresiz bakıyordun.
Utandım,
Kendimi aynalardan sakladım…

Sevdamı sıkıca sarıp,yüreğime sakladım.
Umutlarıma bir perde çekip,
Şubat’a haykırdım.
Sonra güldüm,kendime kızdım.
Akan rahmete baktım,
Seni hatırladım…