Hüzme Hüzme Şiiri - Senem Aygül

Kapkara bulutlar kaplamış gökyüzünü
Güneşimi arıyordum derecektim çiçeğe
Kara bir çarşaf gibiydi simsiyahtı ufuklar
Akarken hüzme hüzme aydınlık yüreğime

Haps edilirken düşünceler soğuk zincirlere
Durmuyor aydınlık nedensiz karanlık yerde
Parça parça düşüyor umutsuzluk gecelerime
Akarken hüzme hüzme aydınlıklar yüreğime

Karanlığa bir çerçeve çizdim kendimce
Güneşimi kapatmış her yer hapishane
Aydınlık bastırıyor korkunç hayallerime
Akarken hüzme hüzme aydınlık gönlüme

Ufuklar görünmez sisten karanlık mı karanlık
Toroslara çökmüş kara duman olmaz aydınlık
Akşam güneşi batarken bulutlar dağa sarkık
Akarken hüzme hüzme bulutlardan aydınlık

Bir mucize dağılıyor gökyüzüne kızıl kızıl
Bir rüzgar sürüklüyor bulutları talan talan
Gönülde bayram havası uyanıyor umutlara
Akarken hüzme hüzme aydınlık haziran ayına

Aydınlık galip boğuyor simsiyah karanlıkları
Kor kor bir kızıl elmaya dönüyor gün batımı
Beynim yüreğim hazırlanıyor büyük bayrama
Akarken hüzme hüzme bir demet ışık etrafıma

Şansım bol sıradaki umutlu huzurlu akşamlara
Hafif bir esinti sürükledi uçurtma misali yıldızlara
Elimde sihirli değnek uzanırken sonsuz aydınlığa
Akar hüzme hüzme aydınlık sarar gece karanlığına

Yolcuyum şimdi ben uzak uzak memleketlere
Elimde fotoğraf makinem basıyorum düğmeye
Aydınlık umutlar besliyorum gelecek günlere
Akarken hüzme hüzme ışık sarar biçare gönlüme

Dün akşam dolaşıyordum başıboş avare caddelere
Hayalimde çerçeve çiziyordum ufukta görünen resme
Gün dönerken akşama ufuk bir çizgiydi batan güneşe
Akarken hüzme hüzme aydınlık sarar gelecek ömrüme

26 Haziran 2015 Alanya