Huysuz Zamanlar... Şiiri - Enver Özçağlayan

Huysuz zamanlara vardı ömrümüz,
Âlemin fendine akıl ermiyor.
Şimdi paralelde gezer gönlümüz,
Eyik düzlemlere ikrar vermiyor.

Ne kutu, ne tezgâh ehline düştü,
Bugün çağlayanlar sanma hep güler.
Tezgahın hüneri kutudan taştı;
Tarihe karıştı birden ünlüler.

Öyle üfürdüler; koptu fırtına,
Bu denizde nice gemiler batar.
Gücüne güç yeten bindi sırtına,
Sizin de geminiz bir gün yan yatar.

Arştan indirildi yerlere Allah;
Ne muaşeret var, ne muamelat.
Birileri derken her şeye yallah,
Aka kara düştü, nerde kemalât?

Nasıl bir oyun bu, kimdir kandıran?
Mossad, Amerika diyorlar ama;
Gözüken başka şey, bu nasıl yalan?
Düşmüyor kıçımdan bin türlü yama.

Beni de bir defa uçağa alın,
İçi dışı nasıl, ben de göreyim.
Yakın mesafeye öylece salın,
Bir güzel hayalle orda öleyim...

12.01.2014 Fatih-İST.