Huysuz İhtiyar Şiiri - Mehmet Emre Albayrak

ölüyorum demiştim.. inanmadın..
şakayla karışık sevişirken hayatla
bak öldüm işte..

ama sen üzülme..
hiç acımadı inan..
hiç bir acı bukadar acıtmadı..
gücüme gitti sadece..
onurum kırıldı belkide..
son sahnenin güzelliğine inandırmışken
tüm dünyayı..
neden ben öldüm ki şimdi..
bi anda ansızın..

bu toprak tuzsuz, soğuk..
tenin çok uzakta..
oysa bak, tenim toprak olmakta..
artık okadar güzel gözükmüyorum sanırım
benden kalanlar biraz nem.. biraz hatıra..

tek derdim sessizlik burda..
oysa ne çok severdim yaşarken..
şimdi meazrım pek bi tenha

off.. kokunda yok zaten..
ceset olmak ne zor..
hiç gidememek ne kötü..
yada varamamak menzile..
sonsuz bekleyiş..
üstelik çok sessiz..

binlerce umut kurulurken dünyanızda
umutsuz kalmak ne acı..
sigaramda yok burda..
kapalı, karanlık, fazla romantik
belki biraz egzotik..
ne bilim ben

huysuz oldum çıktım ölüler arasında..
bütün mezarlık beni çekiştirmekte..
gel demeye kıyamıyorum ki..
gelme...
sessiz, huysuz, izbe karanlık
sana göre diil bu mezarlık..
sen en iyisimi gelme..