Hüve Nüktesi Şiiri - Cihat Şahin

Mucize isteyen, baksın zerreye!
Afak’a ufuk’a, bakmasın boşa.
En nafi dosttur, bizim küreye,
Konsa yeridir, taç yapıp başa.

cirimi çok küçük, görevi kebir,
Az gelir izaha, orta bir tabir.
Küçücük başıyla, çok şeyden habir,
Muttali kılınmış, epeyce işe!

Nakleder sesleri, yapmadan çorba,
Etmeden kavga, girmeden harbe.
İlimle doludur, minnacık kırba,
Vardır katkısı, ekmeğe aşa.

Işığı taşırken, düşürmez yere,
Dört yüz bin dönüşü, yapar her kere.
Yetişir durmadan, her muhtaç yere.
Bir anı geçmiyor, beyhude boşa.

Fiilin failin, alır resmini,
Kaydeder içine, onun ismini.
Topraklar yesede, şahsın cismini,
Çıkarır meydana, dokunsan tuşa.

Her şeyin hayatı, bağlanmış ona.
Ne kadar yaşarsın, onsuz bir sına!
Bizlere hizmetten, gelmiyor gına,
setreder sırrını, faş etmez dışa.

Bu kadar ilimi, kimlerden almış?
Nerede okuyup, diploma almış?
Mirasmı kalmış, yoldamı bulmuş?
“Tesadüf tabiat”,hiç deme boşa!

Küçücük hacme, kimdir dolduran?
Harika işleri, kimdir olduran?
Beşerin bahtını, kimdir güldüren?
Elbette Allah’ tır, yok başka hâşâ!

Kudrete mirat, sadece zerre,
Ona muhtaçtır, şu koca küre!
Yayılmış, iş görür, bahire berre,
Bunları düşün, otur şu taşa!

Hadimdir bize, mutlak hakimden,
Beklerdin onu, başkaca kimden?
Değilsen dostum, kalbi sakimden,
Anlat gerçeği, dosta kardaş’a!

Rabbim eşyayı, yapmış makesler,
Katrede deryada, olur akisler,
Onları çok aşar, görülen işler,
Hu’nun ismidir, taç olan başa!