Hüzünden Hüsnü Şiiri - Sarhoş Martı

Yirmili yaşlarında bir kız, göğe baktığında korkusunu gizleyen, ama bir adama bakarken sessizce güvenen bir kalbe sahipti. O gece dışarıda yağmur vardı, gök gürlüyordu. Evin içi sessizdi ama adamın eşyaları hâlâ yerli yerindeydi — kokusu yastıktaydı, sözü camda yankılanıyordu. Kız her gök gürlediğinde istemsizce cama dönüyor, bir şey demeden korkusunu saklıyordu. Adam evde olmasa da, onunla birlikte kurduğu o sessiz düzen, kıza orayı hâlâ "ev" gibi hissettiriyordu. Ne zaman içini bir ürperti kaplasa, yastığına sarılıyor, yavaşça gözlerini kapıyordu. O gece elektrik kesilmedi. Ama bir şeyler eksikti, adı konmadan, yüksek sesle söylenmeden. Kız, iki birayla uyuya kaldı. Ama uykusu hafifti. Çünkü içinde hep bir ihtimal vardı: “O gelecekti ve onunla dans edecektim” Ama adam geç gelmişti. Ve kız, göğsünde bir sızıyla ama kimseye çaktırmadan, “Hoş geldin” demeye hazır uyumaya devam etti. "Ah bu yağmur yalnızlığımmış Dindim efendim" kızda adam gelip onunla uyuyunca dinmişti <3 "o adama sevgiyle uykulu bir selam"