Dediler ki;
Neden böyle acı, keder, hüzün dolu sözlerin?
Diyorum ki;
Elbet inanıyorum ben de,
Bir gün namus saklandığı yerden çıkacak,
İnsanlık onurunun genetiğiyle oynanmış
Bankalar peygamber para Allah
Cennet yılanların çıngırağında gizli
Yedi bölge dört iklim benim memleketim cehennem şimdi
Radyasyon yüklenmiş memleket sevdasına
Pek iyi değilim bu günlerde ay yüzlüm,
Pek iyi değilim çağla bademim,
En sevilesi yanım, iyi değilim.
Nasırlı elleri ve kocaman balyozları ile
Artık durmadan taş kırıyor Firavun’un köleleri
Kafamın içinde ve boynuma kadar taş kırıklarına batmışım.
Zaman zaman hüzünden bir koza örüyorum kendime,
Sevgiden, kardeşlikten, aşktan, dostluktan mahrum bu dünyaya
kapatıp gözlerimi, gömülüyorum içine.
Ördüğüm kozadan faydalananlar umurumda değil.
Ölüyorum yavaşça, sessiz sedasız,
Kimse bilmiyor öldüğümü kozamdan faydalanacaklar dışında.
Kin, nefret, öfke, hırs ve çıkar kavgalarının çamurundan
Kan, savaş, cinayet, zulüm ve intikam lağımından çıkarıp
Okyanuslarda yıkayıp arındırmak istiyorum insanoğlunu
Ve bembeyaz bulutlarda kuruladıktan sonra,
Her birini ayrı ayrı birer hayvana dönüştürmek,
Mesela arı, mesela kelebek,
Sen doğduğun gün o zavallı fakir soframa kuş sütleri yağdı göklerden
Sen doğduğun gün alnından öptüğüm anacığının gülyüzüne bir nur geldi
Ve cenneti gördüm onun ayaklarının dibinde
Sen doğduğun gün rüzgar benim emrimdeydi Sultan Süleyman’ın değil,
Sen doğduğun gün denizler ayaklarıma kapandı
Dağlar boyun büktü, titredi korkudan,
Sırtında ne kadar çok yara varsa
O kadar çok sevdin demektir,
Bırak kuşlar kendisi için uçsun,
Bırak çiçekler yalnız kendine koksun,
Sen öl hemen,
Toprağa karış,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!