29 Mayıs 1946’da İzmir’de doğdu. İzmir Atatürk Lisesi’nden sonra iki yıl Fen Fakültesi Kimya-Fizik bölümüne devam etti. İstanbul Gazetecilik Yüksek Okulu’ndan mezun oldu. Bankacılık yaptı. Emekli olduktan sonra Varlık dergisi’nde desenleri yayımlanmaya başladı.
İlk şiirleri, 1960’lı yıllarda Soyut ile Yordam dergilerinde yayımlandı. Sonra, Papirüs, Şiir Sanatı, Milliyet Sanat ve Sanat Olayı dergilerinde şiirleriyle yer aldı. Bu dergiler dışında Dost, Somut, Yeni Biçem, Demokrat İzmir Gazetesi Sanat Sayfası, Yeni Edebiyat ve Hürriyet Gösteri, Varlık, Akatalpa, Dize, Şiirlik (Almanya) , Alan 67, Pencere gibi dergilerde şiirleri, Adam Sanat Dergisi’nde yazıları okurla buluştu. Yazıcı ya da Bir Yol Romanı adlı ilk romanı 1996 yılında Yapı Kredi Yayınları’ndan çıktı. İlk şiir kitabı İnsan Arkadaşınındır (YKY) 1997 yılında Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü’nü aldı. Yer Bezinden Bir Köle 2000 yılında Ceyhun Atuf Kansu Şiir Ödülü’ne; Ses Salkımları ise ile 2001 yılında Orhon Murat Arıburnu Şiir Ödülü’ne değer bulundu. Tek Vuruş ile 2007 yılında Behçet Necatigil Şiir Ödülü'nü kazandı.
Eserleri
Şiir
İnsan Arkadaşınındır (1997)
Yer Bezinden Bir Köle (2000)
Ses Salkımları (2001)
Ateşin Zilleri / Toplu Şiirler (1965-2003)
Tek Vuruş (2007)
Roman
Yazıcı ya da Bir Yol Romanı
Ödülleri
1977 Arkadaş Z. Özger Ödülü / İnsan Arkadaşınındır ile
2000 Ceyhun Atuf Kansu Şiir Ödülü / Yer Bezinden Bir Köle ile
2001 Orhon Murat Arıburnu Şiir Ödülü / Ses Salkımları ile
2007 Behçet Necatigil Şiir Ödülü / Tek Vuruş ile
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!