Aşk denilen o illet yine buldu bulacak beni.
İçimden bir türlü atamadım seni.
Ne olur anla seni sevdiğimi!
Bir hüsranı daha kaldıramaz kalbim
Yeşil ışık yakmanı bekleye bekleye,
Uçsuz kalem gibi,
Buğdaysız bir değirmen gibi,
Elektriksiz bir televizyon gibi,
Susuz yaşamak gibi,
Leylasız Mecnun gibi,
Sensiz ben gibi,
Yokluğunla bir gece daha geçirmeye tahammülüm kalmadı.
Sensiz geçen hergün, hersaat, her dakika inan bu kalp kan ağladı.
Bazen çok yaram sızladı, bazen de kanadı.
Ama inan seni hiçbir zaman unutmadı, unutamadı.
Unutmak, unutturmak yaralarımı sarmak, çok istedim.
Istemekle bazı şeyler olmuyor, dedi kalbim.
Haykıramadıklarımı, anlatamadıklarımı, söyleyemediklerimi, sustuklarımı sana söylemeye geldim
Tabi sen yine bilmiyorsun nerden bileceksin ki..
Bugün yine yollarda yalnız yürüdüm, yalnız nefes aldım, yalnız yaşamaya çalıştım
Tabi her seferde başarısız oldum ama ne yapabilirim sen yoksun
Karanlığa kapınıp durdum yokluğunda
Bir zamanlar güneş sadece benim için dogardı,
Sanki beni en iyi o anlardı.
Sonra bir gün ay girdi aramıza,
Ve 'abra kadabra' hoşgeldin karanlığıma.
Baharlar gelmez oldu bana.
Gözlerim ağlayıp durur sana.
Her gecenin karanlığında.
Beni unuttuğunu duyabiliyorum.
Uzaklara bakıp bakıp dalardım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!