Kocaman bir beklentiyiz albayım…
Öyle büyümüş ki içimizde ki yalnızlık, sevilmeyi beklerken beklemeyi sevmişiz. Sahi beklediğimiz umut ettiğimiz şeyler bir gün gerçekleşecek mi? Gerçekleşmeyecekse bile bu çektiğimiz sıkıntılar dertler boşuna mı albayım. Ne olacak bu içimiz de ki yarım kalmışlıklar? Mutluluk bize uğramıyor albayım, mutsuzluğa nedense yemin etmiş gibiyiz. Olmaması sorun değil ki albayım. Olacakmış gibi olup olmuyor ya o kötü işte. Ne eskisi gibi olabiliyoruz ne de başladığımız yere dönebiliyoruz.
- Nasıl yapalım albayım?
Ben büyüyemedim albayım, aslında büyümek istemedim. Bu aralar ne istediysem olmuyor zaten, neyse… Büyümek insanı olgunlaştırıyor albayım, olgunlaştıkça yalnızlaşıyorsun eksiliyorsun yarım kalıyorsun olmadı albayım ben yapamadım diğer insanlar gibi olmadım diğerleri gibi mutlu olmadım. Bu yüzden galiba eksildim.
Fakat albayım mutlu olmak için sıradanlaşmak mı gerekiyor?
Diğer insanlar gibi olmak mı gerekiyor?
Aynı günde dört mevsime şahit olmak gibi bir şey bu. Önce özlüyor, sonra ağlıyor, akşamları küsüyor, geceleri çok seviyorum.
Hayat bir nefestir,
aldığın kadar
Hayat bir kafestir,
kaldığın kadar
Hayat bir hevestir,
daldığın kadar.
Güneş Batıyor işte, bir gün daha yakınız
bu yağmur sensin işte ordasın gök yüzünde.
Şimdi saat yalnızlığın vaktidir
Nemli odamın penceresinden
Gördüğüm sureti belirsiz kadın
Gözlerin Geliyor Aklıma,
Bu dünya yaşanılır bir hal alıyor sonra.
Sensizliğin acısını gece örtüyor mısralarında,
Sen mi aydınlattın gözlerimdeki sevinci İnan bilmiyorum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!